Ik ben bezig met de voorbereidingen van een nieuwe theatervoorstelling en totaal ondergedompeld in het werven van deelnemers, schrijven van script, muziek, subsidieaanvragen en bijbehorende projectplannen en begroting. Een proces van afstemming, onderzoeken, aanknopingspunten, ingangen en de juiste woorden vinden.
Sneller dan verwacht kregen we van één aanvraag bericht dat deze was toegekend. Een mooie aanmoediging. Bij een andere aanvraag kreeg ik terugkoppeling dat iemand anders dan waar ik steeds mee gesproken had, contact met mij zou opnemen.
En opeens sloeg de schrik en onzekerheid me om het hart en waren er allerlei gedachten. Waarom was dat? Had ik het niet goed gedaan? Had ik toch beter die andere insteek kunnen nemen? Eigenlijk ook direct vanuit een aanname en conditionering dat het leven/deze situatie en iedereen daarin vast tegen me is (slachtoffer-dader), terwijl ik in werkelijkheid natuurlijk geen idee had over de reden waarom.
Zo probeerde mijn verstand controle te krijgen over de gevoelens die ik ervoer. Ik zocht wanhopig naar zekerheid en geruststelling. Het liefst wilde ik ook dat deze persoon direct contact zou opnemen, zodat ik wist waar ik aan toe was.
En dan weet ik wat me te doen staat: Aanwezig zijn!
Het hele proces zich in mij laten voltrekken, zonder er iets in te willen forceren, veranderen of oplossen.
Waarom?
Omdat het nu eenmaal in mij is. Er wordt iets in mij aangeraakt. Het wil gevoeld en ervaren worden. Door mij heen stromen. Het is liefde voor mij en het brengt me ook altijd weer bij liefde, kracht, zelfvertrouwen en geruststelling. Hoe vaker je dit doet, hoe sneller het gaat. Ook krijg ik zo steeds beter inzicht in al mijn conditioneringen, overtuigingen en manieren van drama en vervulling.
Dit keer duurde het proces een paar dagen. Eén nacht werd ik zelfs wakker met hartkloppingen. Blinde paniek en levensangst. En direct weer de maalstroom aan gedachten over wat ik anders had moeten/kunnen doen. En ook gedachten als. Waarom wilde ik dit eigenlijk? Waarom moet je toch elke keer weer zo moedig en vooruitstrevend zijn. Als je niets in gang had gezet, dan had je dit nu niet hoeven voelen en ervaren. Dan had ik me vrij en onbekommerd gevoeld.
Natuurlijk was er dan wel weer iets anders voorbij gekomen. Want dat is leven. Leven is ervaren. Alles zit in mij. Er wordt iets in mij aangeraakt. Zo niet in deze situatie, dan wel in een andere situatie.
En dit is ook creëren. Lef en moed tonen. Mijn levensangst onder ogen zien. Uit de veiligheid en je comfortzone stappen en in het diepe springen. Trouw zijn aan je verlangen. Hoe kwetsbaar dat ook is.
Zo voelde ik even weerstand om deelnemers te gaan werven en verder te gaan met het schrijven van het script. Om de verbinding aan te gaan met het verhaal, al die prachtige karakters en personages en me te openen voor mijn verlangen. Uit zelfbescherming. Want stel je voor dat het straks niet door kan gaan of het uit moeten stellen, bijvoorbeeld omdat we het geld niet krijgen. Dan is de teleurstelling te groot (=vervulling).
Maar zo werkt creëren niet. Creëren gebeurt vanuit mijzelf, onafhankelijk van iets of iemand buiten mij. Ik ben altijd zelf de bron. Mijn projecten hebben mijn onvoorwaardelijke liefde en geven nodig. Een onvoorwaardelijk staan voor mijn verlangen en geloof voor wat ik denk dat een goede zaak is. Zonder verwachting of garantie dat het goedkomt. Want het IS al goed. Het is goed op het moment dat ik mijn verlangen volg en trouw ben aan mijn eigen stem en melodie. In het schrijven van elk woord en elke melodie ervaar ik mezelf in het geven. Nu al. De enige die je kunt ervaren, ben je zelf.
Zo sta ik in mijn eigen kracht, vertrouwen en verantwoordelijkheid, kan iets nooit mislukken, ben ik geen slachtoffer en is de ander geen dader. Hoe kan dat ook als je alleen jezelf kunt ervaren?!
Creëren vanuit die energie en stroom brengt magie tot leven. Dan kan het zomaar zijn dat er wonderen gebeuren.
En dat betekent niet dat alles altijd zal gaan zoals ik het had bedacht of wil. Nee, het leven heeft ook zijn eigen stroom en misschien moeten we straks van alles aanpassen, ingegeven door de omstandigheden, ontwikkelingen of door eigen inzichten. Maar die beweging komt dan vanuit een liefdevolle en gedragen basis in onszelf. Vanuit een alerte, open, lichte, vrije, spelende, onbekommerde en creatieve houding en stroom, die dienend is aan het proces en het leven.
Simpelweg omdat je het leven, met alles erop en eraan, ongehinderd door jou heen laat stromen. Vol liefde!
Wil je ook leven en creëren vanuit lichtheid, spelen en creativiteit. Je bent van harte welkom in mijn coachingspraktijk.
Meedoen aan de voorstelling?
Heb je zin om mee te doen aan dit prachtige theaterproject? Meld je dan snel aan. We hebben nog maar een paar plaatsen.
Meer informatie vind je hier: https://www.jouweigenwijs.nl/.../rechtbank-van-de-liefde...
Ware vergeving is inzien dat er niets te vergeven valt.
Simpelweg omdat het Liefde is, was en altijd zal zijn.
De intentie van alles is Liefde. Hoe het er ook uitziet of voelt.
Er is niets te fixen, healen, ontkennen, op te lossen, bereiken, controleren, veroordelen, beoordelen, veranderen, leren of verbeteren. Alleen maar ervaren. Simpelweg ervaren.
Het leven ervaren met alles erop en eraan. De roos nemen, inclusief de doornen.
Ware vergeving is jezelf en de ander onvoorwaardelijk en totaal ontvangen, erkennen en ervaren in de Liefde die je bent en zij ook zijn.
Ware vergeving gebeurt door liefde te voelen en in Liefde te zijn! Met alles wat er is, precies zoals het is.
Aanwezig zijn in je oorspronkelijke natuur.
Liefde ziet alleen maar liefde en kracht.
En wij zijn daarvoor zelf het instrument. Door zelf liefde te voelen en zelf in Liefde te zijn.
Er is niets buiten onszelf.
Tenzij we DENKEN dat (verzinnen en doen alsof) dit wel zo is.
En dat is dan ook gewoon weer Liefde.
#deene #leveninliefde #vrijheid #alleskan #allesmag
Afgelopen winter was ik ‘s avonds op weg naar een repetitie van het koor dat ik dirigeerde, toen ik met mijn zijspiegel de zijspiegel van een tegemoetkomende auto raakte.
Ik schrok van de klap, zag mijn spiegel bungelen en ………. reed door.
Ik weet nog dat ik dacht….”Oh daar moet ik morgen even mee naar de garage om het op te lossen, nu eerst zorgen dat ik op de repetitie kom.” Snel daarna was er ook de gedachte dat het misschien wel handig was geweest om te stoppen, maar dat had nu geen zin meer.
Toen zag ik achter mij een auto met hoge snelheid aankomen en flink seinen met de koplampen. Dat was vast de tegenligger. Ik zette mijn auto aan de kant.
Mijn hart bonkte nog steeds in mijn keel, en nu nog meer, want ik voelde natuurlijk ook wel enig ongemak over de situatie. Ik zette alle zeilen bij om er bij aanwezig te blijven. Aanwezig te blijven bij alles wat ik voelde en ervoer, zonder er iets mee te willen doen. Zonder in mijn hoofd te schieten. Alleen maar voelen.
Ik stapte uit en de bestuurder van de andere auto kwam, natuurlijk ook geschrokken en enigszins verontwaardigd, naar me toe. “Nou, dat is niet netjes dat je doorreed”, zei hij.
Met een grote tegenwoordigheid van geest zei ik: “Je hebt gelijk”.
Diep van binnen voelde ik enige weerstand, het spartelen van mijn ego dat zei “Je gaat hem toch geen gelijk geven, je gaat toch niet toegeven dat je niet-perfect bent.”
Maar ik stond op dat moment heel stevig in de liefde en die was sterker.
In liefde kun je alles van jezelf, en de ander, onvoorwaardelijk en oordeelloos ontvangen. Kun je je mens-zijn ontvangen, inclusief de onhandige, domme, niet slimme en niet nette acties. Volledig ja zeggen tegen alles.
Na deze eerste uitspraak en overgave van mijn kant, werd het alleen maar makkelijker.
“Ik reed echt helemaal in de berm”, zei hij. “Klopt! Het was mijn schuld”, zei ik. Het was ook mijn schuld, want ik reed te dicht op het midden omdat ik voorbij de bus wilde kijken die voor me reed.
En toen zei de man, “Sorry dat ik zo agressief kwam aanrijden met mijn lichten seinend.” Ik zei, “Jij deed ook maar gewoon wat je vond dat je moest doen, wat je dacht dat nodig was.”
Samen bekeken we de schade aan de auto’s. Met zijn spiegel leek bijna niets aan de hand. Hij zou er morgen bij daglicht nog even naar laten kijken. Mijn spiegel werd diezelfde avond door een lief en heel handig koorlid weer in elkaar gezet.
De volgende dag kreeg ik een berichtje van de tegenligger, dat er zo goed als geen schade aan zijn spiegel was en dat er niets vergoed hoefde te worden.
Dat was natuurlijk een opluchting. Ik heb hem bedankt voor de bijzondere ontmoeting. Hij bedankte mij voor hoe ik met de situatie was omgegaan: begripvol en relaxed.
En dat is altijd het krachtigste. Zeg altijd ja tegen de situatie, geef de ander altijd gelijk. Geef de ander erkenning. Het haalt de angel er direct uit. Zo creëer je zelf de relatie en het contact, wat de ander ook zegt of doet.
Dit kan alleen maar als je zelf stevig in je schoenen, in de liefde, staat. Als je zelf liefde voelt. Want wat doet het er dan nog toe? Je weet en voelt immers al dat je liefde bent en dat het liefde is.
Liefde is het enige dat ALTIJD waar is. Wat jij of de ander ook doet of zegt. Liefde ziet alleen maar liefde, perfectie en kracht. In elke vorm. Ook in onhandigheden, vervulling, drama en verhaal. De intentie van elk gedrag is altijd liefde.
En wat betreft liefde en kracht zien, was het niet enorm krachtig dat de tegenligger gewoon is omgedraaid en mij achterna is gegaan?!
Dat is nog eens liefdevol voor jezelf zijn, uitkomen voor jezelf, commitment naar jezelf hebben, gedrevenheid, doorzettingsvermogen en aanhoudendheid. Kijk altijd naar de kracht waarmee iemand, of jijzelf, iets doet. Is echt super leerzaam.
Met diezelfde liefde, gedrevenheid en commitment reed ik door, voelde ik al mijn emoties en fysieke sensaties en gaf ik de tegenligger gelijk. Beoefende ik liefde in actie. Leven in liefde.
Dat betekent niet dat er geen grenzen zijn of dat je een pleaser moet worden. Je mag altijd uitkomen voor jezelf en wat jij belangrijk vindt. Maar dat kan dan zonder iets van de ander, of jezelf, te maken dat hij of zij niet is. Zonder de ander of jezelf kleiner, groter, zwakker, sterker, beter, slechter, liever of gemener te maken.
Als je weet en voelt wat jij bent, dan weet je ook wie en wat de ander is. En dan kun je hem of haar ook helpen herinneren.
Elke dag krijgen we situaties en ervaringen aangeboden om ons hier bewust van te worden en dit toe te passen. Om ruimer te worden in ons besef van liefde.
De ene keer lukt dit beter dan de andere. En dat is dan ook oké. Elke ervaring draagt bij aan bewustwording en het opbouwen van conditie in het voelen en ervaren van liefde. In het zien van liefde en kracht.
Ook deze ervaring draag ik bij me in mijn rugzakje van liefde. Het herinnert me en motiveert me om het steeds weer aan te gaan en toe te passen in relatie tot de ander en natuurlijk vooral ook tot mezelf. Want in essentie is er geen verschil.
En mocht ik toch even zijn vergeten wie of wat ik ben, misschien wil jij me dan helpen herinneren?
Laten we elkaar helpen herinneren!
Het is Liefde! Liefde in vorm!
Wij zijn Liefde! Liefde in vorm!
P.S. Welke onhandige of domme acties heb jij de afgelopen tijd gedaan en welke krachten zie je erin?
#zelfonderzoek #onvoorwaardelijkeliefde
UITNODIGING!
Tot omdenken........ en voelen
Als je woede voelt of een mening hebt over de jagers die een olifant doodschieten, voel je dan ook woede of heb je dan ook een mening over degene die de koe, het varken, de kip of de plant heeft gedood voor het eten op jouw bord?
Is er een verschil tussen iemand die een mens dood om zichzelf krachtig en vervuld te voelen en wij die planten en dieren (laten) doden voor ons eten, om onszelf krachtig en vervuld te voelen?
En waar maak je dan het verschil, het onderscheid, de scheiding? In je hoofd of in je hart? In je denken of in je voelen?
Zijn mensen en dieren gedood door een oorlog erger of zinlozer dan mensen en dieren gedood door een natuurramp? Bijvoorbeeld omdat je bij oorlog een schuldige, dader, kunt aanwijzen, je een mening kunt hebben over daders (en slachtoffers) en een natuurramp simpelweg iets is dat gebeurt?
En waar maak je dan de tweedeling, de splitsing, de scheiding? In je hoofd of in je hart? In je denken of in je voelen?
Of kun je zien en voelen dat er in de oorlog, in daders en slachtoffers net zoveel kracht zit als in de kracht van de orkaan of overstroming, aardverschuiving? De kracht van de natuur die oordeelloos en onvoorwaardelijk voor zichzelf uitkomt, zich verplaatst en uitbreidt, omdat dit simpelweg is wat de natuur doet.
En kun je je die krachten (gedrevenheid, commitment aan jezelf, aanhoudendheid, doorzettingsvermogen, oerinstinct, compromisloos, oordeelloos en onvoorwaardelijk voor jezelf uitkomen) dan eigen maken en gebruiken om uit te komen voor jezelf en jouw goede zaak? Om te leven! Om jouw gewenste gedrag zelf te gaan geven. Om de liefde te geven die jij graag wilt zien in de wereld.
Focus op jezelf, doe zelfonderzoek en geef je denken een taak. Is het echt anders? Is er verschil tussen mij en de ander?
En Voel! Voel alles wat het in je aanraakt, zonder uitzondering (al je ongemak, angst dat het jou of dierbaren zal overkomen en dat je het niet aankunt), zodat je weer kunt voelen dat het liefde is en altijd al was en vanuit daar kunt handelen. Vanuit je oorspronkelijke natuur.
Liefde ziet geen onderscheid en vergelijkt niet. Liefde maakt geen scheiding. Ziet geen beter of slechter, geen meer of minder, sterker of zwakker, geen voor of tegen, geen donker of licht.
Liefde ziet dat alles hetzelfde is en gaat over hetzelfde. Liefde en Kracht. Liefdevolle en krachtige levensenergie! En dat kun je niet bedenken. Dat kun je alleen maar voelen.
Eenheid kan alleen maar worden gevoeld. Niet worden bedacht.
"Iedereen komt ALTIJD uit voor zichzelf. Iets of iemand is nooit tegen je."
Enige tijd geleden leerde ik dit. Maar om het ook zo te kunnen zien en vooral te kunnen voelen, is een proces.
Bijvoorbeeld toen na de coronastop veel castleden de nieuwe planning van mijn theaterproductie niet zagen zitten en om deze en ook andere redenen, stopten.
Hoe begrijpelijk het allemaal ook was, elke afzegging voelde als een afwijzing en dolksteek in mijn hart (lekker dramatisch hè -:)). Wat was ik verdrietig. Ik heb het allemaal doorvoeld (heel belangrijk voor jezelf en in relatie met de ander). Maar ik bleef er ook een beetje in hangen, dus ik wist dat ik actie moest ondernemen. Met wat hulp en input van buitenaf lukte het me om mezelf op te pakken en, met nieuwe inzichten, er weer volledig en onvoorwaardelijk voor te gaan.
Hoe anders was het toen ik in datzelfde jaar bij een organisatie moest stoppen met lesgeven in zang, omdat de leerlingen hadden geklaagd over mijn werkwijze.
De plek waar ik werkte heeft als missie om kinderen te stimuleren om voor zichzelf uit te komen en hun krachten en talenten te ontdekken. Ik werkte daar nog maar kort en was net in overleg met de directeur om meer lessen te gaan geven. Ik ben geen zangdocent in de traditionele zin van het woord en dat ambieer ik ook niet, maar de directeur zag dat de manier waarop ik aanwezig was in de les en mijn methode en werkwijze ondersteunend waren aan wat de organisatie wilde bewerkstelligen.
Echter, het sloot niet aan bij de wensen en behoeften van de kinderen en waar ze ooit op afgekomen waren.
Voor het voorbestaan van de organisatie, net na corona, was het belangrijk om de leerlingen te behouden. Daarom besloot de directeur, hoe erg en moeilijk ze dat ook vond, dat ik geen les meer kon geven. We hadden daar een prachtig gesprek over.
Ik zei meteen “Ja, ik snap het! Als de behoeften niet meer hetzelfde zijn, dan moeten we uit elkaar gaan.” Ook nu voelde ik verdriet, en dat mocht stromen, maar ik voelde geen afwijzing. Nee. Ik voelde liefde, trots en dankbaarheid!
Dankbaarheid dat ik een tijdje mocht werken voor deze prachtige organisatie en had samengewerkt met lieve mensen en hele goede docenten, die ieder op hun eigen manier invulling gaven aan de missie van de organisatie. Dankbaarheid, liefde en trots voor mezelf en mijn werkwijze en ook voor de kinderen die zo in hun kracht stonden en voor zichzelf en hun behoeften uitkwamen. Was dat ook niet precies wat we wilden bereiken met al onze lessen?! Dankbaar voor het feit dat ze wilden zingen. Misschien niet op mijn manier, maar hé ze wilden zingen. En dat is toch geweldig! Mensen die willen zingen.
De kinderen en de directeur waren niet tegen mij. Ze kwamen uit voor zichzelf en wat zij belangrijk vonden. Logisch ook toch! Ik kon het helemaal voelen.
Wil jij dit ook ervaren in situaties die jij meemaakt? Liefde, kracht, zelfvertrouwen en harmonie voelen in bijvoorbeeld ruzie, verwijt, afwijzing, je niet begrepen voelen of je zorgen maken over iemand.
Kom dan naar mijn workshop Vocaal flirten 2 - In liefde met de ander. Hier ga jij het leren en vooral zelf ervaren.
Meer info via onderstaande link:
https://www.jouweigenwijs.nl/.../101-vocaal-flirten-2-in...
Berichten over oorlog, overstromingen, aardbevingen, duizenden doden en daklozen? Is dat Liefde?
Het antwoord is Ja! En het ligt aan mij of ik dat ook zo voel of ervaar. Of ik (mezelf) voorwaarden opleg voor het voelen en ervaren van liefde. Voor het ervaren van mezelf.
Als je vasthoudt aan een idee, gedachte of overtuiging over dit wel en dat niet, of aan het romantische beeld van een pad bezaaid met rozenblaadjes, dan kom je er niet uit. Liefde is totaal en allesomvattend. Het is onze natuur. Ons authentieke Zijn.
Liefde, en vanuit daar leven, gaat niet over het ontlopen van pijn, discomfort of moeilijke dingen. Leven in liefde gaat over alles, werkelijk alles, van jezelf en de ander onvoorwaardelijk en oordeelloos ontvangen, binnen sluiten en de kracht erin zien. Ook datgene wat je nog lijkt te weerhouden van het voelen en ervaren van liefde. Zonder daarin maar iets te willen oplossen. Simpelweg omdat het liefde is: Liefde in vorm. In liefde is alles vrij, dus ook de manier waarop we onze liefde geven.
Dat willen zien, voelen en ervaren kent geen compromissen. En je moet er stevig voor in je schoenen staan. Want de wereld wil dat je boos wordt, veroordeelt, ter verantwoording roept, dat het verandert of weggaat. Zo hebben we het geleerd. Vanuit ons hoofd.
Leven in liefde gaat over focus op jezelf, zelfonderzoek, eigen verantwoordelijkheid (voor alles), autonomie, onafhankelijkheid en authenticiteit.
Dus!
Kan ik mezelf totaal verantwoordelijk stellen voor het zien, voelen, herkennen, erkennen, geven en ervaren van liefde? Wat ik, of iemand anders, ook doe of zeg. Ook al is de wereld in oorlog en gebeuren er onbegrijpelijke dingen. Kan ik het ontvangen in mijn hart? Kan ik liefde voelen zonder dat er iets anders hoeft te zijn aan mij, jou en de hele wereld?
Kan ik liefde, de eenheid, voelen voor zowel voor- als tegenstanders, voor de daders en de slachtoffers? Kan ik evenveel liefde voelen voor de artsen die met gevaar voor eigen leven bij hun patiënten in het ziekenhuis blijven als voor degenen die het ziekenhuis bombarderen? Kan ik zien dat het gaat over hetzelfde? Kan ik beiden zien in hun passie, commitment, doorzettingsvermogen en bevlogenheid voor wat zij zien als een goede en belangrijke zaak?
Kan ik liefde voelen voor elke emotie of fysieke sensatie die ik ervaar bij het horen en zien van verhalen en beelden, zonder in mijn hoofd te schieten? Het samenknijpen van mijn borst en keel, de walging, de afschuw, de angst, het verdriet. De angst dat het mij of mijn geliefden kan overkomen; doodgeschoten worden, zonder eten en drinken komen te zitten. Mijn eigen angst om er niet te mogen zijn. Kan ik de ontheemding ontvangen die ik ervoer toen mijn huis overhoop lag vanwege een verbouwing, maar nog wel overeind stond, bij het zien van de verslagenheid van een vrouw bij de puinhopen van haar totaal verwoeste huis?
Kan ik liefde voelen voor alles wat ik doe, denk of zeg? Wat ik ook doe en hoe ik het ook doe. Voor al mijn projecten, handig- en onhandigheden, mijn slimheid en mijn domheid, mijn hebbelijk- en onhebbelijkheden. Er onvoorwaardelijk en oordeelloos ja tegen zeggen. In liefde. Omdat ik altijd liefde ben.
Kan ik het leven voelen en ervaren vanuit mijn diepste en grootste verlangen? Vanuit mijn lievelingsgevoel.
Ja, ik kan dat! En jij ook!
En dat begint bij ‘in liefde zijn’ (rechtsreeks of via de omweg) en vanuit daar geven. Het is geen trucje of kunstje. Het vereist toewijding, voelen en 180 graden omdenken, maar ik voel een enorme urgentie om dit te doen. Om mijn hart open te houden naar mezelf en de ander, elke keer weer. En in het licht van de gebeurtenissen de laatste maanden, alleen nog maar meer.
Elke keer weer bereid zijn om de weg van hoofd naar hart te maken en de liefde die ik ben ongehinderd door me heen te laten stromen. Authentiek, onafhankelijk en autonoom.
Zelfliefde = je verlangen erkennen om zelf liefde te voelen en zelf liefde te geven.
En ben ik ook bereid om totale verantwoordelijkheid te nemen voor datgene wat zich manifesteert en openbaart in mijn omgeving en de wereld? Zien wat er bij mij nog in het licht mag worden gezet. Simpelweg omdat ik het zelf ben. Letterlijk! Eén lichaam. Eén en dezelfde! De Ene. We ervaren en ontvangen datgene wat we (onbewust) geven. We ervaren steeds onszelf in de ander.
De buitenwereld maakt mij bewust van de energie die ik geef en wij collectief geven. Alle niet ontvangen en doorvoelde gedachten, gevoelens, emoties, overtuigingen etc… Alle woede, angst, verdriet, frustratie, verwijt, venijn, slachtoffers, daders en vluchtelingen die we zien en ervaren, zijn ook in mij/in ons.
Wij creëren situaties altijd vanuit gevoel en niet met onze woorden, gedachten en gedragingen. Een grens stellen of een project in de wereld zetten vanuit woede is echt anders dan vanuit liefde. Het mag allebei. Er is geen oordeel over, het is allebei liefde (liefde vanuit drama/stress of liefde vanuit liefde). Waar wil je graag aan bijdragen? Wat wil je graag ervaren?
Dus……. Ik focus op mezelf, vraag mezelf af en onderzoek:
Welke emoties zijn nog aanwezig onder al mijn uitingen, meningen en gedrag? Waar heb ik nog iets buiten mezelf nodig om me goed, veilig en lief te voelen (huis, geld, spullen, goedkeuring, erkenning, wenselijk gedrag van iemand anders)? Waar wil ik nog gelijk hebben om mezelf beter te voelen? Waar maak ik iets van mezelf of een ander dat we niet zijn? Waar maak ik mezelf nog tot dader of slachtoffer? Waar reageer ik nog vanuit pijn of onbewustheid? Waar ben ik nog vluchteling van mezelf en niet in contact met mijn eigen liefde en kracht? Oorlog, ruzie en verwijt is drama, is de omweg naar liefde. Waar zit ik nog in mijn drama, neem ik de omweg om liefde te kunnen voelen en ervaren?
Alles is altijd in beweging, dus er is altijd meer om bewust van te worden, meer ruimte te ontdekken en in liefde te ontvangen. En door het in liefde te ontvangen kan het stromen, smelten, verzachten en transformeren waardoor er ruimte ontstaat voor nieuwe liefdeservaringen in en van onszelf. Onafhankelijk van wat er buiten ons gebeurt.
Zo word je autonomer en authentieker in Liefde. In het ervaren van je authentieke Zijn.
Hoe meer je van jezelf in liefde ontvangt, hoe meer je in liefde bent, hoe meer liefde jij zult herkennen, zelf voelen en ervaren. Hoe meer liefde je vrijuit kunt geven, waardoor er in het totaal, in ons gezamenlijke lichaam, meer liefde zal zijn. Voor iedereen om te ervaren.
Een oneindige cirkel van liefde.
Liefde in overvloed!