Een bootcamp in Liefde
Hits: 327
De maatschappij met al zijn tegenstellingen en dualiteiten biedt geweldige mogelijkheden om steeds weer te kiezen en terug te vallen op het enige dat verbindt, namelijk Liefde. Deze tijd met Corona zie ik als een waar trainingskamp, een bootcamp in Liefde.
Ik kan dat het beste beschrijven via een ervaring die ik afgelopen week had. Een ervaring die een aantal dagen in beslag nam. Ik zal het helemaal open gooien en je stap voor stap meenemen in mijn proces, mijn gedachten en gevoel.
In een groep mensen, waar ik onderdeel van was, ontstond een gesprek over het wel of niet dichtbij komen en dat dit nu alleen kan met een mondkapje. Ik vroeg: “En als het voor mij nu helemaal oké is om dat zonder mondkapje te doen?” Nee, dat kon niet, nee dat mag niet, waren de reacties. Let wel het gaat mij niet om deze personen en wat er door ze werd gezegd, maar om mijn innerlijke reactie hierop. En die was niet mals:
⇒ Mijn gedachten: KAN NIET?! MAG NIET?! HOEZO?!!! WAAROM. Omdat iemand in Den Haag dat zegt?! Omdat anderen dat nodig hebben voor een gevoel van veiligheid. Omdat jij bang bent voor de dood en ik niet? Omdat jij vindt dat we de leider moeten volgen en ik ga voor eigen wijsheid? Iedereen mag doen wat hij zelf wil, daar hou ik van. Ik heb geen oordeel over jou, maar laat mij dan ook vrij!
⇒ Mijn gevoel: Er ging een vlaag van woede door me heen en daaronder voelde ik verdriet.
Ik bleef stil en liet alles door me heen razen. Nou, eerlijk gezegd nam het me dit keer gewoon over. Ik kromp innerlijk helemaal in elkaar, in een soort van slachtofferrol. Waarom snappen ze het niet? Waarom zien ze het niet? Hoe vrij we zijn, hoe eigenwijs we mogen zijn? Het zorgde er zelfs even voor dat ik op een ander moment naar buiten reikte en medestanders zocht. Alsof ik pas vrij en eigenwijs kan zijn als de buitenwereld het met me eens is.
Gelukkig weet ik dat in mijn mind, gedachten en de buitenwereld de waarheid niet gevonden kan worden. Liefde kent maar één waarheid en dat is liefde. In de ogen van Liefde bezien is dus alles waar, is alles liefde.
Ik koos voor een andere route; nam de weg naar binnen en ontving de communicatie van mijn lichaam en emoties. Woede is een hele dienende en grensverleggende emotie die mij vertelt dat ik mijn unieke zelf en mijn eigenheid wil neerzetten. Het geeft mij de wil en de kracht om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen ervaringen, om mezelf in de wereld te zetten en mijn grootsheid en authentieke kracht te leven.
Verdriet vertelt mij dat ik verbinding wil met mezelf. Dat ik mezelf mag geloven, dat ik mezelf mag toestaan te zijn wie ik werkelijk ben, ongeacht wat anderen doen of daarvan vinden. Dat ik de diepste waarheid in mij mag geloven.
Toevallig had ik deze week ook afgesproken met een bevriende collega om eens een les van haar te volgen. Dat was voor ons beiden een spannende en bijzondere ervaring. Zij gaf op haar manier aan dat ik meer verantwoordelijkheid voor mijn zingen mocht nemen, niet moest leunen op de muziek. Nou dat moet je tegen mij zeggen! Iemand die juist voor verantwoordelijkheid nemen gaat. Maar het klopte wel met alles wat ik eerder die week had gevoeld (slachtofferschap, verdriet en woede). Ook nu voelde ik dat weer: weerstand! In weerstand zit groei. Ik ervoer het als een beklemmend gevoel onderin mijn borst. Ik zei tegen haar, ik wil nu mijn woede zingen, uiten wat ik voel. Ik ging los en het klonk geweldig! Vol, zuiver en zeer aanwezig. Wat een cadeau gaf ik daarmee.
Ik zette letterlijk mezelf, mijn muziek, in de wereld. En dat is wat mij, en ieder ander, te doen staat. Onszelf ervaren op aarde en vooral dienen. De Liefde dienen en me overgeven aan de goddelijke essentie die ik ben.
Nu doe ik dat al best veel. De afgelopen jaren ben ik steeds ruimer geworden en zet ik in de vorm van Zingen en Zijn mijn liefde en eigenheid in de wereld. Daarmee ondersteun ik dat anderen de eigenheid, grootsheid, kracht en liefde in zichzelf vinden en gaan zingen, geven en leven van binnenuit.
Er is echter altijd meer ruimte te winnen. Die vind je vaak in de duisternis. In mijn dirigeren dient zich sinds kort een nieuwe stap aan. Een stap waarmee ik nog meer van mijn eigenheid ga geven. Het voelt als een diepe waarheid in mij en is ook nog een beetje oncomfortabel en onwennig voor me. Maar ik heb woede en verdriet! Via deze emoties heb ik me inmiddels weer dieper verbonden met mezelf! Met mijn geloof, vertrouwen en kracht om mijn eigenheid in de wereld te zetten.
En zo zijn we weer terug bij het gesprek over de mondkapjes afgelopen week en hoe die ervaring me opnieuw weer dichter bij mezelf bracht. Waar ik weer mocht ervaren dat niets in de buitenwereld anders hoeft te zijn. Dat alles liefde is. Wat ik sinds gisteren ook weer ten volste voel en ervaar. Ik ervaar mijn eigen liefde en geef het!
En als er straks inderdaad een mondkapjesplicht komt, heb ik nog steeds een keuze. Ben ik nog steeds vrij. Vrij om ervoor te kiezen om op zo min mogelijk plaatsen te komen waar een mondkapje nodig is, om wel of geen mondkapje te dragen. Om in vrede de gevolgen daarvan te dragen. Liefde en vrede zitten in mij en zijn niet afhankelijk van het wel of niet dragen van een mondkapje. Door mijzelf of de ander.
Om die reden laat ik anderen helemaal vrij in hun doen en laten, zal ik niemand dwingen iets te doen zodat ik me beter ga voelen. Mijn leven, mijn liefde voor mezelf en de ander, mijn geluk, mijn vrijheid en mijn gezondheid zijn mijn verantwoordelijkheid. Dat komt van binnenuit en van daaruit geef ik het. Zo zet ik liefdevol in de wereld wat ik wil ervaren. Vrijheid!